Tokyo

En dan gaan we vandaag met de Shinkansen naar Tokyo.

Wat een futuristische trein is dat, wow! Het heeft iets weg van de Thalys, maar ook weer niet helemaal.

Dat ding gaat gewoon gemiddeld 270km per uur en tikt soms zelfs de 288km aan... bizar!!!!

Savannah en ik zaten op stoelrij 13 aan de linkerkant van de trein. De linkerkant was wel de goede kant, want met een beetje helder weer kon je onderweg de Mount Fiji zien. Helaas was het bewolkt en was alleen de voet van Mount Fiji te zien. Dat was wel een beetje balen.

Binnen 2,5 uur stonden we dan op het perron van Tokyo!

We gingen eerst even naar ons hotel om de handbagage te droppen, om vervolgens op pad te gaan.

Vandaag hebben we de rest van de dag hier en Yu heeft weer een mooi programma in elkaar gedraaid.

Vandaag gaan we eerst naar de Meiji Schrijn, officieel Meiji Jingū, wat in het beroemde district Shibuya ligt. Het is één van de bekendste shinto shrines van Japan. Het enige wat je kunt zien van buiten is de grote Torii Poort bij de ingang. De rest is allemaal door de bomen van Yoyogi-park volledig aan het zicht onttrokken. Binnen in het park vind je een bijzonder groot rek met sake-vaten. Deze kazaridaru, ‘decoratieve vaten’, zijn fysiek leeg, maar spiritueel zeer goed gevuld. Sake, wordt ook wel o-miki genoemd. Het is een belangrijk ingrediënt van shinto-riten en -festivals en brouwers vragen de goden deze vaten met rijstwijn te doneren voor voorspoed. Mooi gezicht.

Wel een gek idee, dat er op een heilige plek gewoon drankvaten hangen?! Maar goed hier is dat normaal. Net als de Hot Sake to Go, die ik gewoon bij een Schrijn heb gekocht.

Yu vertelde dat de Japanners de eerste paar dagen van het jaar naar deze Schrijn komen om te bidden voor een goed nieuw jaar. De wachtrij kan dan wel oplopen tot 4-5 uren, voordat je aan de beurt bent!!!! "En wat heb jij op 1 januari gedaan? Nou ik heb gewoon even 5 uren in de rij gestaan".

Na het bekijken van de Schrijn gingen we even een kleine pauze houden. Ik nam een Sakura ijsje en voordat ik ging zitten op een terrasje kwam er een enorme raaf, naast me op de stoel zitten. Wat een prachtige beesten zijn dit. Je ziet ze overigens veel in Japan.

Ik wist natuurlijk allang waarom de raaf naast me kwam zitten. Er was voer in de buurt. Waarbij ik dacht als ik hem nou voer, dan gaat hij in iedergeval er niet met mijn ijsje vandoor. Dus wat koek van mijn ijsje gebroken en de raaf gewoon uit mijn hand laten eten. Ik wilde hem graag aaien, maar dat durfde ik toch niet. Die snavel en klauwen, nou die wilde ik niet in mijn lijf.

Na deze bijzondere break gingen we naar Harajuku, de POP culture street (hier is de Japanese POP culture ontstaan).

Voor we daar aankwamen zagen we nog wat Karts, je kon namelijk gewoon net als bij Mario Kart, gewoon met een stel vrienden een kart huren en dan door de straten van Tokyo crossen.

Zie je het al voor je? Hilarisch toch!!!

En toen kwamen we aan bij de pop culture street, nou dit was niet te missen. Je kon over de koppen lopen, zo ontzettend druk. In deze straat kon je ook weer van alles krijgen. Zo had je winkels met capsule automaten (van die automaten waar een suprise ei uitkomt met prullaria erin, nou de Japanners zijn er dol op), winkels voor de meest creatieve suikerspinnen, bijzondere kleding enzovoort. Je kan het zo gek niet bedenken.

Leuk om hier even doorheen te schuifelen.

Aan het einde van deze straat gingen we naar het meest bekendste kruispunt van Tokyo wandelen. Onderweg er naartoe hebben we nog wat bijzondere gebouwen gezien. Die Japanners hebben toch wel een bijzondere architectuur.

En na een kleine 15 minuten wandelen kwamen we aan bij de Shibuya Crossing! Je zou denken wat is hier zo interessant aan, het is toch gewoon een kruispunt?Nou dat ga ik je vertellen....

Als het stoplicht hier op groen is, dan gaan alle voetgangers kris kras door elkaar naar de overkant, ze steken zelfs schuin over. Nou dit zie je in NL nergens! En als je dit van bovenaf bekijkt lijkt het net een stel krioelende mieren. En als je er zelf in loopt, is het gewoon totale CHAOS.

Je zou hier maar elke dag dat kruispunt over moeten, ik zou gek worden!

Maar ook dit moet je meegemaakt en gezien hebben. Dit zorgde er wel voor dat ik het nog meer waardeer, dat ik in het rustige plaatsje Polsbroek woon :-).

Aangezien onze reis al bijna op zijn eind is, wilde we graag Yu bedanken met een etentje. Ook dat is hier in Japan een uitdaging! Het vinden van een restaurant waar 17 mensen tegelijkertijd kunnen eten. Niet te doen!!! De Japanners eten namelijk vaak in hun eentje en dat doen ze snel. Eten bestellen, opeten en gaan. Overal heb je wel restaurants, maar die zijn wel op een klein gezelschap ingericht. Soms sta je dan ook gerust in een rij om te wachten op een plekje. Om er zeker van te zijn dat we ergens konden eten, had Yu iets gezocht vlakbij ons hotel. Het kleine zaakje (Indiaas restaurant) was in de avond alleen maar voor ons open en wat hebben we het gezellig gehad met z'n allen en lekker gegeten. Deze avond liet zien wat een fijne groep we hebben tijdens deze reis en hoe blij iedereen was met Yu als onze gids.

Morgen nog 1 dagje vrij in Tokyo en dan ga ik weer naar huis. Ik kan niet wachten totdat ik mijn kleine aapje kan knuffelen. Want ondanks deze fantastische reis heb ik hem zo ontzettend gemist!