On my way back home

En dan is het avontuur alweer voorbij...

Nog een paar kleine uurtjes voordat we in het ov stappen, bepakt en bezakt, richting Narita Airport.

En je zult het vast niet geloven, maar het is vandaag gewoon 22 graden met een heerlijke zon.

Vandaag gingen we voor de allerlaatste keer nog even in de ochtend met Yu op stap.

Voordat we weg gingen, konden we al onze bagage nog even ergens stallen en hadden we nog even een groepsmoment om Yu te bedanken voor deze fantastische 2 weken.

We hadden allemaal geld ingezameld en een kaart gekocht waar we allemaal wat op geschreven hadden. Ook hadden we een nijntje sleutelhanger die hij aan zijn reisstok kon vastmaken, naast z'n hert, als aandenken aan ons. Yu had al gezegd mochten we weer eens naar Japan willen komen dan konden we hem appen voor een mooi reisschema. Wat een bijzonder vriendelijke, toegeweide, behulpzame leuke man was dit toch. Hij was erg blij met ons cadeau.

En voor de laatste keer nam hij een aantal van ons mee met het ov naar Tokyo Sky Tree om vanaf 350m hoogte nog even Tokyo stad te bewonderen.

Bij aankomst stond er al een hele rij van mensen voor de roltrap om naar de 4e verdieping van een warenhuis te gaan, waar de ingang van Tokyo Sky Tree was.

We hadden geen kaartjes op voorhand geboekt, dus we moesten nog even wachten. 11uur mochten we met de lift, die erg snel naar boven ging. We hadden tot 1145 de tijd om rond te kijken en dan moesten we ook echt weer beneden zijn omdat we bij het hotel onze bagage op moesten halen. Nou dat was nog wat...

Het uitzicht overigens was prachtig, het was zonnig en helder. We hadden gehoopt om nog de Mount Fiji te kunnen zien, maar helaas was het daar toch te heiig voor.

5 over half 12 liepen we richting de uitgang, maar helaas hadden een hele boel mensen dat idee. Er waren maar 2 liften en toen werden er toch wat reisgenoten gestresst. Yu had ons in de app een Japans bericht geschreven die we konden laten zien, zodat we met voorrang naar buiten mochten, echter voor dat bericht had ik het al geregeld. Er stond een vrouwtje bij een fotostand, dus die sprak ik vriendelijk aan en die regelde gewoon dat Geesje, Marieke en ik al bij de andere die voor de lift stonden mochten aanhaken. Alleen Kjell en Reinier moesten het zelf fiksen, maar dat was gelukt met hulp van Yu.

Iets over 1145 gingen we terug richting het hotel. Daar konden we ons klaarmaken om met al onze bagage (ikzelf had een backpack, jas, vest, camera tas en tassen met souvenirs) in de hitte naar de metro te lopen en dan merk je wel hoeveel spullen je uiteindelijk allemaal mee genomen hebt.

Maar goed we hadden nog een treinrit van iets meer dan een uur, dus konden we dan alles even af doen.

En toen waren we daar, op het vliegveld Narita Tokyo. Yu ging helemaal met ons mee tot aan de security. We namen nog even afscheid en toen was het zover door de security check en paspoort controle.

Nog even de laatste souvenirs kopen (Japanse yen opmaken) en dan weer via Hongkong naar huis.

Het waren 2 ongelofelijke weken! Prachtige mensen ontmoet en vriendschappen gesloten, dankbaar voor het feit dat ik deze reis mocht maken. Ook wel besef gehad wat je thuis hebt en dat je elke dag weer dankbaar moet zijn.

En op het moment dat ik dit verslag af schrijf, zijn de nodige tranen gevloeid bij het afscheid nemen van de groep en het weerzien van Xavier en zit ik samen met mijn liefste mannetje Xavier op de bank en heb ik hem al helemaal plat geknuffeld.

Iedereen die mij gevolgd heeft, bedankt ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn reisverslagen en foto's.

Hele fijne paasdagen!

Liefs Greta

Ps. Xavier was enorm blij met zijn cadeaus van de Nintendo Store!!!